O miejscowości Udrycze

Dogodny dojazd i malownicze położenie czynią Udrycze świetnym miejscem wypoczynku dla ludzi poszukujących ciszy i spokoju, a jednocześnie zainteresowanych zabytkami historycznymi regionu i jego niezwykłymi walorami krajobrazowymi. W pobliżu znajduje się miasto Zamość, którego renesansowe centrum wpisane zostało na listę Światowego Dziedzictwa Kultury UNESCO, liczne dwory i pałace, a także urokliwe wsie i historyczne miasteczka, otoczone wspaniałymi pejzażami.
Udrycze leżą w malowniczej dolinie między dwoma wzgórzami, u wrót Skierbieszowskiego Parku Krajobrazowego. Zespół dworsko-parkowy znajduje się na stoku jednego ze wzgórz, łagodnie opadającym ku rzeczce Ferens, płynącej dnem doliny.
W należących do zespołu zabytkowych budynkach, otoczonych wspaniałym, starym parkiem, mieszczą się pokoje gościnne, łączące walory tradycji ziemiańskiej z wygodami nowoczesności. W barokowej oficynie i XIX-wiecznym domu administratora majątku czekają na Państwa pokoje urządzone pięknymi, przedwojennymi meblami, ale także nowocześnie wyposażone kuchnie i łazienki.

Mamy nadzieję, że Państwo odwiedzą nas, by spędzić niezapomniane chwile i cieszyć się urokami starej siedziby ziemiańskiej. Serdecznie zapraszamy!

Zespół dworsko – parkowy w Udryczach należał przez 80 lat do Gminy. Przez blisko wiek nie był na bieżąco remontowany i konserwowany. W 1970 roku XVII-wieczna oficyna została wpisana do rejestru zabytków, a w 1982 roku dołączono do rejestru zabytków pozostałe obiekty zespołu wraz z parkiem, w sumie objęto ochroną konserwatorską pow. 7,5 ha. Niestety fakt wpisania na listę zabytków nie zmienił niczego w sytuacji zespołu dworskiego w Udryczach. Nadal nie przeprowadzano żadnych poważnych prac remontowych czy konserwatorskich. Kiedy trafił w prywatne ręce w 2007 roku oficyna wchodząca w skład kompleksu była w stanie ruiny i groziła katastrofą budowlaną. Ten obiekt był w najgorszym stanie. Kaplica ariańska była w dużo lepszej kondycji ze względu na to, że do lat 80-tych XX wieku była użytkowana jako kościół parafialny. Dwór zgodnie z aktem zakupu miał funkcjonować do lipca 2010 roku jako szkoła podstawowa. Budynek przez lata ogrzewany, był najmniej zawilgocony, wymagał jednak gruntownego remontu. Również park był zaniedbany – zarośnięte były prawie całkowicie główne aleje oraz zamulone było oczko wodne, cały teren porastały dzikie krzewy i chwasty. Dawny domek ogrodnika – zarządcy, opuszczony od kilku lat przez ostatnich mieszkańców nie nadawał się bez remontu do użytku.

Za szpalerem drzew za kaplicą za czasów poprzednich prywatnych właścicieli znajdowały się zabudowania folwarku dworskiego. Po II wojnie światowej nie było już żadnych śladów po tych budynkach.

Najstarsze wzmianki o Udryczach datują się na początek XV w., kiedy to miejscowość należała do Wincentego z Udrycz, herbu Nałęcz, a pierwsze informacje o znajdującej się tam rezydencji pochodzą z wieku XVII.
Wieś pozostawała w rękach rodu Udryckich do połowy XVIII w. Po śmierci ostatniego przedstawiciela rodu, Karola, majątek trafił na krótko w ręce Zamoyskich, a przed 1761 r. wieś nabył Antoni Stanisław Deboli. W 1786 r. Udrycze należały do rodziny Wisłockich, a pod koniec XVIII w. wieś znalazła się w rękach Józefy Szydłowskiej, która wniosła ją w wianie Onufremu Kickiemu. Po śmierci tego ostatniego w 1823 r. dobra odziedziczyły dzieci: Teresa, Ludwik i Józefa, wkrótce jednak całość majątku stała się własnością Teresy Kickiej.

Z osobą Teresy Kickiej, wieloletniej właścicielki dóbr udryckich, wiążą się liczne ciekawostki i opowieści. Jej brat, Ludwik, był adiutantem Józefa Poniatowskiego – dzięki temu słynąca z urody panna została przedstawiona księciu. Oboje ponoć zakochali się w sobie i przysięgli dozgonną miłość, a dwór w Udryczach stał się odtąd miejscem spotkań. Według legendy, parę połączył nawet sekretny ślub. W 1929 r. w parku znajdować się jeszcze miały dwie akacje i brzoza, zasadzone ponoć na pamiątkę zaręczyn ks. Józefa z Kicką. Mieszkańcy Udrycz opowiadają też, że jeszcze do niedawna na terenie parku rosły dwa świerki, które posadzili zakochani.
W 1872 r., po śmierci Teresy Kickiej, Udrycze wystawiono na licytację; majątek kupił wówczas Bolesław Klepaczewski, który w tym samym roku odsprzedał go Ignacemu i Marii Zawadzkim.

Zawadzcy odremontowali i przebudowali podupadający dwór, na tym jednak nie kończą się ich zasługi. Jak podaje Jan Gaździcki, autor Monografii wsi Udrycze, Maria z Lipczyńskich Zawadzka i jej cztery córki z zamiłowaniem oddawały się nauczaniu i wychowywaniu dzieci miejscowych gospodarzy. Gaździcki wspomina również, że do Udrycz często przyjeżdżał pan Mościcki ze Skierbieszowa (wsi oddalonej o ok. 11 km od Udrycz) wraz ze swym synem Ignacym, późniejszym Prezydentem II Rzeczypospolitej. Jak podaje Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego, wydawany w latach 1880-1904, w Udryczach było gospodarstwo wzorowe, ogród owocowy, rybołówstwo w 3-ch kanałach, gospodarstwo rybne, młyn wodny, wiatrak, sady przeważnie śliwkowe, czarnoziem lekki, urodzajny.
Po I wojnie światowej Zawadzcy rozparcelowali majątek, a w 1927 r. sprzedali zespół dworski gminie Stary Zamość, z przeznaczeniem na szkołę powszechną. Przez lata dwór i otaczające go budynki powoli podupadały – w okresie powojennym w zespole nie przeprowadzano żadnych poważnych prac konserwatorskich, ograniczając się do przeprowadzania (a i to nie zawsze) tylko bieżących napraw.

W 2007 r. zespół dworsko-parkowy w Udryczach sprzedany został przez gminę i został zrewitalizowany na cele związane z turystyką. Odremontowano dom administratora majątku oraz uratowano przed zawaleniem się barokową oficynę mieszkalną, które zaadaptowane zostały na potrzeby turystów. Zgodnie z warunkami transakcji, szkoła we dworze funkcjonowała jeszcze do czerwca 2011 roku, jednakże już w 2010 roku rozpoczęto prace remontowe. Remont budowli przywrócił zespołowi dawny blask i charakter.